پسماندگان

چه عبوس دیوان باور که دیوانه می کنند

انسانهای تهی را

نیمه راه ماندگان عبث را

چه خود خواهانه امید را در سنت

                                      مزدورانه جستجو می کنند

بسا تنهایی مرگ اوری که ارام جوزام وار

می جودشان , امشب بی خواب شده باشد

 چه غم انگیز است

                             عشق

دست مایه تسکین دردهایشان

***

بساط دروغ و تعصب به نماز

سالها و روزها ، بازی بیمار، گذران زندگیشان

می مکندخوشی را به حیلت ز شادی رقصان بی خبران

 بی نقاب مرد راه نور

چه ترسناک عیان است

چهرهای دروج دیو گونه انان

***

مرگ و دستان مجهولش

نه برای جان

بلکه برای فساد ریشه هایشان

بی خبر امده است

چه مهیب مسخر می کند دیده های کورسو را

در رنگهای تیره گون

                         ابر رعدها

***

قضاوت

برنده ابزاری که نادیده

دستانشان بر ان می اویزد

برای دفاع

بی خبرند از مثله شدن اعتقاداتشان به تیغ تیز راستین در مشت هایشان

چه ارام سرد می شود

نفسهایشان به مرگ تدریجی

نا بخردی

چه خونها از این دستان روان ساخته بر زمین سفید افکاربلند

***

ایندگان

ز حضورشان خبر رسیده است؟

 متجاوزان

به حریم تالار اندیشه چه ها کردند؟

اری

افسانه حکایت می کرد

افکارشان در تنور اتش جان سوز ذهنشان نورانی بود

چه اسفا

نمی دانستند که شعله اند

                               می سوزانند

وهمناک رخ داد

هولوکاست میلیونها پیکره زنده اندیشه در یک شب تار

ضحاک بشرانی

که رذیلانه در خاکسترها دنیای خود را جستجو می کردند

سرگردان ز دامان سرزمین مادری

نادانانه بر اتش کشیدند سرزمین ما را

چه امیدی دارند به سرابی کاذب

بی خبرانند ز اغوش گشوده مادرجایگشت این سرزمین ازل

                    ضربان تاریک 13.8.1393