برای گل هزار پیچ

سقوط کرده اند نورها از آسمان بر دریا

شهر

سوزانِ ستارگانِ کوچک

می درخشاند درون خویش 

نور ،گداخته ی نیاز را

در چشمان خواهش

در ساحل خواست ها

و جسدهای پوکه سنگ وار ، شناور بر آب

پر از تراوش شورآب ها , ورم شده ، موج ها را

انسان میان انسان , تنیده مانند کهکشان ها بر مسیرهای رگ - نورهای خویش 

یا دوباره بگویم 

مانند ریسمان‌های اعصابِ گستراننده در خویش 

و دورتر و دورتر شدن جهان را

هبوط ستارگان سرخ ، سپید ، قهوه ای

میان اقیانوسهای اشک

اشک ها ی شیشه شده به نیزه های تیز

وجهانی که دور می شود از سنگ به اَلماسه های متبلور  

مرزهایی که می گسلد 

فضاهایی که می درد به تاریک و بی عبور

خالی تر از حتی یک ستاره , بی سیاره ای به دور

ستاره ای بی دنبال و سکوت حریم هرم انسان

تو دورها , پیشگوی خط هایِ نانوشتهِ کور اوسانه ها

ناپدید تر از همیشه در آن گل هزار پیچ ارغوانی شهرها

چونان ناپیدایی، گم گشته، نشسته 

بر گلبرگ قلب ، های ره یافته بر هیما

*******************************************************

رام دایمون – 26 .آبان .1402