دریچه ششم

به شراره های اسمانی دل بسته ایم

گرچه ز اسمان بلا می بارند

ولی امیدواریم

پرواز کنان

بگذرند از فراز سرما 

فرود ایند بر سوی دگر

                                جایی دگر

 بر فرق سر کسی دور ز افاق اندیشه ما

 ما اهی اسوده ز بر کشیم

        و بیندیشیم که جانمان ز سر سر راز ونیاز

                                                           ز عرش

اجابت شده است 

در انگاه که ما خوشبختیم

                  ان مصیبت

                  قضا و قدر بود که همسایه ما را می کشت

****

اوراد می خوانیم

و بلا می اید

چه اسان و سبک مغز انگاشته ایم اشوب جهان را

تیرهای بلا بی هدف سوی زمین می ایند

سوی سینه های لختی

که به جنگ افزار دفاع و توهم متوسل شده است

چه خوشحال در نور شهابی ثاقب

                           که سوی بسترمان می اید

می نگاریم کتاب اخلاق 

چه بیهوده نگرانیم که شاید روزی

 زبانم لال

مرگ بر در خانه ما نیز بخواباند شترش را 

هر دم

 ضربان تاریک 2.18.2015