دریچه هفتم

ای تو که هر دم نوک تیز شمشیر یقینت سوی ماست

راه را می بینی ؟

که میپیچد بر صخره های نوک تیز جهالت و تعصب

و میرسد بر قتلگاه کودکان خردسال

                                       و زنان جنین رها کرده از ترس دیوان دیندار

ای پاسدار طریقت

راه را می بینی ؟

که می رود و میپیچد بر پیکره غول اسای مشکلات و جنایات

و میرسد به قله ذلت و اعدام

راه را می بینی ؟

که می گذرد از بسترهای سیاه اعتیاد و دشتهای افکار نامعلوم دهشتناک

و میرود به انتهای دریایی به گل نشسته

و میرسد به اجساد غرق شدگان در لجنزارهای سیاه

راه را می بینی و میروی به راه  ؟

راه را می بینی که می گذرد از تجربه های دایره وار ضربان تاریک اعمال گذشتگان 

و انتهایش پشیمانیست

و تن فروشی و اسارت زنان قوم مان

در بستر مناسکی که عاشقانه بر ان دل باخته ای

و پرده کاذب نقاشی شده ایست از امیدها و نعمتها در پسای کره چشمانت 

                                                                       ضربان تاریک

                                                                      زمستان 1393