بر لبه پرتگاه سقوط

بر لبه ای گام بر می دارم

                    که از زمین صاف

                        تیغ واره ای بجای مانده است

بر زیر پای ما

قدم بر میدارم , بی تعادل

                           گاه قدرتمند و گاه لرزان

با ریشه های بلند پر مفهومی

                            که از اعماق نیستیها بیرون کشیده ام 

تا مغزم را مسموم فلسفه نا امیدی نگردانند

فلسفه ای بی انتها که ان نیز چون ایین خوبان به سقوط می رسد

و مرگ را چون کودکی خردسال

در بستر زندگیم به بازی کودکانه ای واخواهد گذارد

***

ریشه هایم بلند است

انقدر بر انها دامن زده ام

که به بی انتها ترین مکان موضوعات ریشه دوانیده اند

و چه سخت است

این ریشه های سنگین را در چنگهای اراده

بر دوش کشیدن

در ان حال که بر سقوطی سهمگین

بی امان بیفزاید

بر لبه تیز پرتگاه سقوط

*******************

ضربان تاریک

بهار 1393