پریشان - psycho

بارها -  در خانه ام

در پشت باران سیل آسای  - غمهای تنم  

من به بودن در اتاق سرد اعدام 

گه گه هان -  اندیشیده ام

 و در هر گاهی در گذر از عقربکهای ساعتی - محکوم - میکردم تو را !!!

 با دستان خود بیهوش می کردم تو را

و بر چلیپای مرگ - مصلوب میکردم تو را !!

بارها بر تختی سفید – هر روز

 من با تو- درمیان اغوش خیال - خوابیده ام

در اخرین بار نگاه

بران ساعت دیواری کهنه

 من بارها - خیره خیره- بر نابودی دنیای تو با خود- اندیشیده ام

آخر چرا؟ آخر چرا؟ !!!

رفتی تو از خانه ی چشمان من !  

اخرین درد سرم ان روز بود

که رفتی تو -  با فریادهای هراس- از چنگ دستان دلم

هزاران بار-  صبحهگاهان – دست بسته - من پریدم سوی بیداری زخواب  

 گوویی بیداری نبود – رفته بودم - ان سووی خواب

 در مه ای سنگین به پای چوبه داری دور دست

می دوویدم با شتاب

گوویی من نبودم قربانی ان چوب دار

شاهدی بودم

بر جان کندنت !!!!

درکنار (( نرگال )) و ((ارشکیگال )) و سرنوشت

مسندم مخملین- خون بود و من -  ان خدای کینه توز دد سرشت !!!

وسپس بودم ان خون خواری که می نوشید - دم به دم – خون تو را !!!

ولی به نا گه این خواب لذیذ !!

پرید از فراز چشمان من درتابش مهتاب ان ماه حضیض

و فریادهای بلند ان خدایان زیرین اشوب انگیز پر ستیز  !!!

نرگال و ارشکیگال  بازی می کنند

اری - عشقبازی میکنند

بر چشمان من – در افکار من

هر روز بوسه های لخت انان بر مزار مغز من

هتک حرمت میکنند- باورهای کور و بیمار- من

هر دمی رشته میکرند و روانی ان حس عاشقانه ی یکتا ی من

بیهوش میکرند و لرزان ان تن مدهوش من

هر روز از ژرفای زمین

تا به زیر تخت من

(خالی ) -  میرویید و تاریکی میدووید

و زجه های شهوانی نرگال و مرگ

می خزید بر جان من

و کر میکرد – گوشهای بیمار-  من

عاقبت تو امدی با دسته ای ازگلهای سرخ - اما چه سود – ای جان من !!!

دیر امدی به سووی من !

من نبودم در (خودم ) ولی بر تخت میدیدم تو را !!

در ژرفاهای دور می دوویدم - در پی ام او میدوود  

ان خدای دهشت و دنیای مرگ

از پی ام دیووانه - شیدا میدووید !!!

 گرم عشقبازی با ((نرگال)) بودم ودامنم پر ز اشتیاق و شوور

اما حسرت ان عرووس جاودانش – ((ارشکیگال))– چون شعله های اتشین از راه  دوور !!!

***********************************************************

رامبد.ع.ف (ضربان تاریک)- 12.مهر.1394