مودرای زمین

پیله ی دردهای مادر شکافته است

 شفیره ی بدبختی

هزاران بار

                ا ز انسداد هوسهایش

                                           رخساره در هم کشیده است

در دستان کوچک تصوراتش

خواب افسون شده ی سگی تنها

در خیابانهای مرتد

چو مرده ای ورم کرده

بر دستان تیز چنگال سرافی ها

پوسته پوسته

                شکم درانیده است

خلقتی افول کرده از بردباری به قساوت

زبانی خونین بر امده از حلقومی تنگ

فلسفه اش را میفشارد

با استخوانی گیر کرده در فریاد

گاه بی زمانی از زمان

                          برایش  برون دمیده است

و دویست فرشته  سقط شده ی

                                                خونین از اسمان

در عاقبتش

برغشاء تفکرات  زمین سکنا گزیده اند

*********************************

ضربان تاریک (رامبد . ع.ف) -9.7.2016