اقیانوس گرداب هستی

 

اقیانوسیست  نشسته به گرداب      در ابدیتی بی پایان

درونی بیقرار ز نیستی       

برونی مواج و طوفانی

نجات

پرنده ای قربانی

نه فراری

نه جدالی

پیروزی از ان اوست

هنوز

***

ارام در میان افکار سنگینم

اصوات تغییر را می شنوم

در ضمیرم

ان هیولاهای سنگی بی شکل را به چشم می بینم

چه بی کران به انتها می روم

در این قایق کوچک زرد

بر فراز امواج خروشان

ارزوهایم همه ابی شده است

کمی سرد

از لباسی رنگی

ابی ان رنگ گردابهاست  

می بلعد به قعر 

روزهای بی حساب را

بی حد و مرز می کند ریشه زبن

افکار ناقص زاده شده را در مرداب مسامحه

باز هم در افکار من موج می زند رنگی

به رنگ حیات

نوعی دگر است از دگردیسیها

***

صدای پرواز مرغ دریایی می اید

بی هوا

وارد جدل ما شده است

لای افکارم بر شاخه ای نشسته است

بی خبر

نشسته بر شاخه  ترس

می سازد لانه اش را 

بر سراسیمه بلاهای زندگیم

از کجا می اید؟ به کجا خواهد رفت ؟

چرا من ویران زمینگیر   

انگیزه اویم در این اقیانوس گرداب حیات .

                                                           ضربان تاریک 1377

ورطه احساس

 

به صحرایی که تو خالیست

شنهای روان جاریست

***

امروز

سوی افقهای سرزمینی میروم

زندانی اکنونم در اعماق صحرایش

در برابرم درخشش خورشید و عقرب و مار

سوی دیگر پشته ای ز پس مانده های سرنوشت

اویخته بر نگاهم

میکشم بر دوش

***

روزی روزگاری

ان احساس جنون ویرانگر

در ورطه ای اسارتمند

خواب شیرینی را شکست

ریخت بر دستان انتظار روزهای زندگیم

خاطره های شکسته

برید دستانم را

با تعلل

اما

باز اویختمشان                                

در کوله بار غمهایم 

با امیدی سرد

سوی اینده خواهم رفت

در این واحه دیوانه عریان

 ***

از دور سایه ای تیره

هیئتش انسان گون

دفن به نیمه در رویای انهدامی نهان

سوی من می اید

سوخته و تیره وخسته ز این دشت چموش

چوب خشکیست که در باد لرزان می اید

گویا در خواب

                   سوی ان رویا ها ی بر باد رفته اش می اید

از او پرسیدم

تو ز شهر می ایی؟

او به سختی نگاهم می کرد

چشمانش پر ز خرده رویاهای شکسته در باد

چه منجمد مینگریست بر این دشت

شاید مرا مرده ای میدید در دام بلا

با دستانی خسته و با زبانی ترک خورده از بی ابی روز

گفت:

باز گرد سوی احساس

که در پس این صحرا شهرها ویران است

و امید

هرزه ای دیوانه

***

این جمله را گفت و برفت

 سوی افق در بر کوه

ناگهان ایستاد و نشست

رست بر بستر یک رویای جدید

رها کرد من حیران را در غروبی سهمگین

منم هزارها دروازه شدم

در اغاز ان شهرهای ویران امید .

                                                                                              ضربان تاریک 2000

خونریزی از زخم حیات

حیات در گروگان رمز موافقتهاست

فلوت سرد احساس خروشی بی مهاباست

اهنگ وساز عشق است

اواز یک تفکر

به هر دری که بسته است

بی رحم باید کوبید

بلکه شکست بی مهر

باشد  ,پاسخ ما

روح تفکری شوم

ریشه های گیاهی است

منحوس در تولد

ولی در بتن وجودش

اشنای مغز مردم

در این سرای خونین راهی بجز بلا نیست

اگر چه لخته خونی

یایان خون چکان نیست

گرچه زخم بسته 

نوید پایان درد و رنج است

اما ز بی خیالی

اغاز فساد مغز است

بر هر زخم تازه مرهمی باید نهادن

مکیدن خون ان راه درمان نباشد

همراه هر تفکر در این جهان فانی

صدای بردگیها است

راه نجات مردم

در دست این بی حرمتیها است

تا که ز عشق راهی در دل خود نجوییم

تا که دست خود را در راستی نشوییم

دامن هر بدی را

بر اتشی نسوزیم

خیال خام خوبی

تفکریست نمادین.

                                                                 ضربان تاریک

                                                     18.3.2001 Lissone .Milan .Italy

                                                   از دفتر روزگار کهر