Leaving Earth

من این سرزمین را ترک کرده ام

من در سر پناهی

در سرزمینی دور

زندگی را دوباره اغاز خواهم کرد

ولی انجا زمین نیست

سرزمینیست که در ان ارزوهایم در ارامش

                                                 پی خوشبختی خود خوشحالند

و درختان میوه باغ تلاشم

                              سرسبز 

                                   به بار نشسته اند و شادابند

###

من به ان میثاق کودکیم می اندیشم

ان ذات متبلور شده در بدو حیاتم

                          با صلح

                               راهی به قله ابر انسانی

                                                        که جهان را با احساسش میفهمد

                                                                               میبیند اینده را در پشت کره چشمانش

                                                                                                         لمس میکند لطافت را در چنگالش

من شما را ترک گفته ام

              به میثاق دوران کودکیم

در سرزمینی دیگر در دوردست شما

                                   سرپناهی ساخته ام

گرچه صدای شما را میشنوم

                      که ز موج دردهایی مذبوحانه مینالید 

                                                                                ضربان تاریک 1393.8.19

Nothing Left Behind

هیچ چیز در پشت سرمان نیست

                                     سوار بر این تخته روانهای خالی

که با نیروی جنونمان تا به این سرزمین 

                                                    بر این سنگلاخها با خود کشیده ایم 

جز فضای ملموس تاریکی از بافتهای سنگین

                                     عقده ها و  سرخوردگیهای عصیان تاریخ 

خود باختگانیم در توهم اغراض مجعولانه نیاز به سنت

 احتیاج به تقرب و نیاز به تبرک 

 جان دادن به زیر تن سنگین تقدس 

                                                زین ضعف بی هدف عمر حیات

تن بدهید به فراق

بگذارید به پایان برسد 

                      و فرو ریزد این طاق کج خانه خراب 

 بی اراده گام بر می داریم بر این سست راه هزار چمبره ارزو

 زمانی که فرو می ریزد 

                       این پل مخروبه زخواب اعصار

در سقوط می شود

                    سرنوشت اراده نادانسته ما

چه راحت می گذریم

                         سوی گذشته

                                  خود ساخته

                                              بیهوده یمان .

                                                                                    ضربان تاریک  اردیبهشت 1394 

بیهوده عشق را

فسرده است زمان

                    ز گوشه هجران نیاز

و در خجلگاه شرم

                   بیهوده تلاش می شود

و به سان نقره کوبی پر تلالو

                                    دسته شمشیر قاتلی

هنر سوزانیدن است به پای باورهای خیال

###

این فسرده زمان

                  به عشق نمیرسد 

و فرهاد کوه کن

جز قصه ای ز کتابی کهن

عاقبت به سر منزل نمیرسد

                                                ضربان تاریک  23.1.1394