Conchita Wurst

افسانه چنین بود

کونچیتا

مردی جذاب

در چشمه زندگی

سالماسیس

دیوانه وار عاشقش شد

ارزو کرد -  همیشه باشد در کنارش

کونچیتا با سحر این حور

مردی شد زنانه

همه بر او خندیدند

همه او را رنجانیدند

نفرین کرد بر خدایان

اما ز لطف انها

اوایش شد جاودانه

هرمافرودیته مقدس

باز گشته است بر این عصر

***

دینداران پاک دامن

او را شعله دیدند

بر تارکشان پیچان

یا خورشیدی سوزان در دامان شبستان

و یا قاتله ای در ایین عاشقان

اما ما رقصیدیم

اوایش را شنیدیم

شاد شدیم و گذشتیم

از ان پل هویت جنسیت

به دشت فردیت

محو اینده شدیم

که چه ها منتظر منتظران است هنوز

در بازگشت افسانه ها به کنون

                                              ضربان تاریک .تابستان 1394

در ماورا

در ورای این مه سنگین

که مسیر ان به رازها میرسد

تمثالهایی هستند

                        لخشنده 

                                  مرمرین 

که می بوسند سراسیمه یکدیگر را 

مخفی شده در پشت حکایت تزویر

ز چشمان شکنجه گر ان دیوانه

می تابند بر تن یکدیگر و می زایند طرحی نو

در پشت خرابات دروغ وسیاهکاری کتمان

که جولانگاه نوین صداقتهاست 

در محوگاه منظره ای دور

که در طول زمان مضمحل خواهد شد 

و دوخته شده در لایه های باور اکنون 

و  هیبتهایی تاریک از خارا ی سیاه

ایستاده و بی حرکت بر فراز سر ان رهگذر گم راه خانه بدوش

بر سینه دشتهای تقته در تنور افتاب تاریکی و شب

و در تلاش بی امان پنهان  بودن در سایه ها ی شکست

و تبدبل شدن به شیدوهای دهان به مهر و کور چشم 

و بی اعتنا به گذر

و رهگذر در پایان

می گذرد از این داستان

                     نادانسته سرزمین اعجابها

                                                        ضربان تاریک  jun13  . 2015

Nothing Left Behind

هیچ چیز در پشت سرمان نیست

                                     سوار بر این تخته روانهای خالی

که با نیروی جنونمان تا به این سرزمین 

                                                    بر این سنگلاخها با خود کشیده ایم 

جز فضای ملموس تاریکی از بافتهای سنگین

                                     عقده ها و  سرخوردگیهای عصیان تاریخ 

خود باختگانیم در توهم اغراض مجعولانه نیاز به سنت

 احتیاج به تقرب و نیاز به تبرک 

 جان دادن به زیر تن سنگین تقدس 

                                                زین ضعف بی هدف عمر حیات

تن بدهید به فراق

بگذارید به پایان برسد 

                      و فرو ریزد این طاق کج خانه خراب 

 بی اراده گام بر می داریم بر این سست راه هزار چمبره ارزو

 زمانی که فرو می ریزد 

                       این پل مخروبه زخواب اعصار

در سقوط می شود

                    سرنوشت اراده نادانسته ما

چه راحت می گذریم

                         سوی گذشته

                                  خود ساخته

                                              بیهوده یمان .

                                                                                    ضربان تاریک  اردیبهشت 1394