ایه کهن

فرو می ایند ز چکاد اساطیر اغازین

از جوهره های حیات  غرق- در بازی

از ایینهای پسین  فراموشی

فرود می ایند از عشقی  دیرین و پریشانی

ازین یگانگی انسان روحانی

میتازانند اسبهای تیز پیمای باد پا را 

تا به اقامتگاه افتاب خروشان نوورانی 

تا وهله نخستگاه سروش صبحگاهی

به افول سایه های دست به گریبان اهرمنی 

خزش اوای سکوت تا به بنیان دانه های بوطیقای زمانی ازلی

و زمزمه ی افرینش حیاتی دیگر از نو در بستری گل الوده 

و آنان میتازانند اسبهای تیز پیمای باد پا را

ز چهار سوی

گیتی باستانی

ز سنگ فرشهای شاهی روزهای نخست

تا که برسد برعاشقانه درخت تناور تخمهای حیات

به سرو بلند

به سرایی پیچیده در طاقها و محرابها و کنگرهها

که افرینشگاه  اگاهی است از نیستیهای مقدس

در گوشه ی کر کننده ی رازها

و نواخته می شود جرسها

زین حضور گونه های نو

بر فراز اسمان نورهای درخشان

 به نا گه

 فرهوشها همه در شور و پرواز و خروش

زین شعله های تاریک سرکشانه ی برخاسته ز هجوم ویرانی

و اهریمن منجمد

در خروش خشم پرواز نیاکان آدمی

در حصار یخهای جاویدان حسرت

در جسارت بیهوده ای در یورش به نخستین گاه

چه شور انگیز عشق جهی

دختری عاصی

جیغ کشان بر حصری پدری تاریک 

اهریمن سخت در خواب سرد هزاران ساله ادوار ماورا زمین

در انتظار رهایی از میان زمهریر جاویدان فرهوشهای خدای ابدی

زمزمه میشود بر لبان موبدان رقصان و چرخان

با نیزه های نور و اتش رخشان

و اورادهای فراموش شده طغیان

فرا می ایند ز راهی دور

اهوراها زین ستارگان کهن نور 

می تازانند اسبهای تیز روی باد پا را

گرد اورندگان این کهن ایینهای مهر افزا را

تا دست در دست 

زنجیر وار

بوسه های اتشین و رویایی

ایین وار بر اید

از کور سوی اتشی که ز معبد نور می اید

و جاوید شود در قدمگاه شاهنشه خوبان

جاویدان بر بلندای کوههای سرزمینمان 

سرزمین افسانه ای چهار گوشه گیتی

بر بلند کوه های ان محراب اتش و نور جاویدان

از شور ایزدان عشق

سرشار و مستان

در طوافی اتشین و پر ز عهد

خروشان

جان ز عشق سپندارمذگان کهن

می تازانند اسبهای تیز روی باد پا را

                                                           ضربان تاریک

                                                         اسفند ماه 1392

سرنوشت

                

این خوابگاه سرد

محصور شده با ترس

و سنگهای سیاه حسرت

عصیانگاه خوابهای دیوان است

که در ان کودکی نابسامان

طرح میزند سرنوشت را بر کاغذهای پوسیده زجر

...

تن بی تاب و

من  

عریان

با افکاری ورم کرده و درد ناک

در میان بی پایان صدای جیرجیراهنین سرد زنجیرهای ابدیتم

وچکاچک قفل ارزوهایم

و خسته از ظلم خدا

و جامعه مدون گشته بدست انسان چموش

دربرابر قضاوت اوار تمدن

و زمین سرد یخ پیشه

ایستاده ام لرزان به انتظار اصوات هولناک قضاوت بر خود

بی انتظار و خلع صلاح شده در برابر حیات

در تاریکی شب و روز

در سایه رنگهای باخته از زندگیم

می نگارد سرنوشتم را چه شوم

این فرشته کوچک ظلم

بر دوشهای دیوان

در این خانه اوارگی و عصیان وبی خوابی

در زندان تیره حسرت

...

دستانم درگیرالتماس اهنهای سرد و متعفن

و ذهنم بی امان در رویاهای برنده ای

که تکه های جسمش را به اسارت می کشد

نهفته در غسالگاه سیمانی به خواب میروم

در جرمی ساخته شده از  بافته های تزویر وریا

روحم تکیده از دیوارهای بلندو مالامال از تاریکی

پاهایم تا به زانو در مدفوع دیوانگان اسیر

چه بگویم

تنم رنجور از ظلم خداست

ان خدایی که معبد زهد مرا بر سر کوه بلند خردم محو ابرهای نادانی مردم میکرد

ودر فراسوی پنجره اسارتم

خدای دانایی را قربانی میکرد

و دچار بی حرمتی مردم خود میگردید

...

هر روز از لانه بلند کلاغ

امید رهایی فوران میکرد

و به میان زمین سگان درنده در پای زندان میرخت

وسخت تکه تکه می شد

اما زمان روزی گذشت و

لعنتی های زمان زود بر خاک گرفتار شدند

جان بدادند واسیر خس و خاشاک شدند

اینچنین بود که اوار بریخت

نه از ان دیوار بلند خواهش

بلکه از نفرت مردان اسیر خاک بریخت

                                               ضربان تاریک.اتن.یونان 1390

                                                 تابستان                                                                                  

بدون عنوان

گاهی دلم برای گذشته ها تنگ میشود

برای سادگی هایمان
برای حمام هایی که جن داشت و
برای دیوهایی که از ترس انها سر به زیر کرسیهای شب های زمستان میکردیم
خلاصه دلم برای ان دوستیها تنگ شده که در سراشیب تمدنی بیهوده

به دریاچه رویاهای به ثمر نرسیده میریزد

                                                     ضربان تاریک