در محاق هورشید

شمش خطاب می کند : در گذر نصر

خون در افق ,می کند قیام

 می کشد زنده آه

و کشته سور

***

شمس

خط می زند آب را سراب شن دشت تفته خو

مار می زند هلال و نیش می زند به خود,

عقرب سیاه و مرد دفن

سن باد می شوند

***

شید, آشیانه آتشی

ستونها سیاه بر زغال رحمت سپیدار

هوم در برسمی و موبدی به شید تاج

و رقص را مغ بچه ای پی شراره ای

می کند هلاک  

***

هورشید را تخمه ای به ژرف آبگیر جانگیر

به هضم هرکه راه بد برفت و فرو برفت, نیک در آن به ته

و تخمه ای که بر بیامد , رخی به سرزمین مادری , به جان گرفته فرصتی 

***

خورشید به پشت ابر, فتاده سیاهی ,ارغوانی و آبی سیاه به صبحگاهان و سرفه ها به راه

هر کسی که التماس می کند و قهر او دمیده

فریاد زند : خورشید است سپید , سپید سپید

 به ماه بدر ,به قرص سپید رخ تمام

و مردی که می گفت : به خورشید نکرده اند وفا , به عمر شهر ما.

**************************************

رام دایمون(ضربان تاریک)- نهم شهریور 1402

ثعلب

ما در تمتع از  شرابش

انگور دانه ها را در زرین خمره ها فکندیم

مسکر شراب نابی در می خواب ها فکندیم

آب را شراب مسیحا

در قدح های عارفان گمورا

لبا لب می فکندیم

آه ای تمتع گرفتگان اسراع (بی باک)

ما بر انگورهایش

نورها گرفتیم یا بر سلوکش

ای خاک - راه هلاکت می گرفتیم

هان دل - ضمیر بی ترس

گوی نسب از می ها - گوی از هرم (هورم) انگورها

ترسان می گرفتیم یا ترسی می گرفتیم

هان ای حریم ثعلب (تزویر) 

ما جان ها  گرفتیم.

*********************************************

رام دایمون(ضربان تاریک) .اواخر مرداد .1402

در سرزمین دریا

این روزها همه چیز به گور میریزد

گوری کنده به پنجه ها

در سرزمین هیرکانا

خویشتنی در انتهای بافته های تاریکی شتر زنگی ها

مارهای شکم باز و خود بر مرگ افکنده به شکار

و موجهای دریا تا لبه ها

پذیرا می شود گور

پیش می آید

میزند لب به لب 

میپاشد بر سپید ی تن خویشتن  جسدهای آینده را

من هنوز در سکوت پیش می روم

به پیش

همه جا بالا آمده است

 تاریکی تا آرنج ها

 چناری- راست و سپیداری- چپ

 سکوت می کند نماز 

 به قنوت رفته اند سایه های آنها

و هنوز نور دریاچه نگشوده است در کف دستان

خویشتن

**********************************************

رام دایمون(ضربان تاریک) .10 مرداد. 1402