The book of lies

                        The book of lies       

اه می کشم

از شراره های بی پایان

از عزای باران

از بی وجدانی چرخ اسمان

از اهانت برگهای سبز بهار بر بی چیزی زمستان

از خیانت اب به خاک

می هراسم زین خودم

از چشمانم و از گوشهایم واز اشکهای حسرتم

از درونم می هراسم

که شبهای تاریک

از دروازهایش  قدم بیرون می گذارد

و در انتهای نیستی نا پدید می شود

و همچو گورزادان گورهای خدایان

گنهکار بر تن مردگان دست می اویزد

هراسان و بی وجود در حوض خالی مسجد کهن شهر به دنبال معجزه می گردد

و بی ایمان بر بستر زمین گنبد خالیش را مدح می گوید

بر دروازهای کلیسا دست می کشد و کافرانه هنرش را ارج می نهد

به میان اینه ها می روم

و خود خالیم را بارها و بارها

در هزاران انعکاس نور شکر می کنم

و به بی وجدانی اعصار و زمان ننگ می فرستم

و به زیبایی خدشه ناپذیر چهره ام بی ایمان می نگرم

با خود پرستیم

همنشینی می کنم

و شبهای طولانی میگساری

بی خیال از چشمان نظاره گر مذهب

دستانم را در دستان قاتلان می پیچم وبر لبانشان بوسه می زنم

وزبانم را در میان خاطراتشان فرو می برم

و به سایه های هولناکشان از زل افتاب حقیقت پناه

هستم و می مانم و شعرم را می نگارم

ولی دوست می دارم که در خواب غرق بیداری شوم

در هوس غرق شوم

در رویایم می دیدم که می چینم برگهای جنگل احساس هرز خواب را

برگها کتمان شد در میان رویا

در قلم سیاهم شعر شد و ریخت بر کاغذ سپید

بر زمین تکیه زدم تا ببینم دفترم را که کلمات در ان گیج می رفت

ولی زمین بسترم شد و طبیعت داستان

از قضا روزی

انها را نیز کشتم و با خونشان شعری نگاشتم ودستی شستم

دوستانی داشتم

انها را نیز همچو اهن کوفتم و بر کوره نهادم

از انها سیمهای پولادین ساختم و انها را بر تن بافتم

ودفتر شعرم را شیرازه ای ساختم

کتابی شد بی پروا

که اسمش را کتاب دروغها گذاردم                       

                                                                      ضربان تاریک

فرگشت ایزدانه

من یک تکامل هستم

تکاملی یگانه

از هر دری سخن رفت جز از من دیوانه

درهر سو عاشقی هست

                  سفیر کشان خلقت

بهر خدای مدهوش

افتان به هر سو خیزان

در محضر خدایی

ابر و خورشید و باران

                          و دیوانگی انسان

من همچو مار خلقت

بر یک درخت سیبم

در ارزوی گندم

راهی بجز طلا نیست

در خلقت خدایی

اوازی جز بلا نیست

اوازها گرانند

سنگین پر ازدحام اند

این یک خروش بی مهر

یک راز پر ز درد است

این روح پر ز احساس

روحی درون مرگ است

این ترانه ای الهی است

اهنگ سر به رازی      که مهر ان خدایست

مخلوق دشت کفران

خدای لایزال است

در مهد این خدایی

اواره ای تمام است

                                                     ضربان تاریک.  10.2.1380