سرنوشت

                

این خوابگاه سرد

محصور شده با ترس

و سنگهای سیاه حسرت

عصیانگاه خوابهای دیوان است

که در ان کودکی نابسامان

طرح میزند سرنوشت را بر کاغذهای پوسیده زجر

...

تن بی تاب و

من  

عریان

با افکاری ورم کرده و درد ناک

در میان بی پایان صدای جیرجیراهنین سرد زنجیرهای ابدیتم

وچکاچک قفل ارزوهایم

و خسته از ظلم خدا

و جامعه مدون گشته بدست انسان چموش

دربرابر قضاوت اوار تمدن

و زمین سرد یخ پیشه

ایستاده ام لرزان به انتظار اصوات هولناک قضاوت بر خود

بی انتظار و خلع صلاح شده در برابر حیات

در تاریکی شب و روز

در سایه رنگهای باخته از زندگیم

می نگارد سرنوشتم را چه شوم

این فرشته کوچک ظلم

بر دوشهای دیوان

در این خانه اوارگی و عصیان وبی خوابی

در زندان تیره حسرت

...

دستانم درگیرالتماس اهنهای سرد و متعفن

و ذهنم بی امان در رویاهای برنده ای

که تکه های جسمش را به اسارت می کشد

نهفته در غسالگاه سیمانی به خواب میروم

در جرمی ساخته شده از  بافته های تزویر وریا

روحم تکیده از دیوارهای بلندو مالامال از تاریکی

پاهایم تا به زانو در مدفوع دیوانگان اسیر

چه بگویم

تنم رنجور از ظلم خداست

ان خدایی که معبد زهد مرا بر سر کوه بلند خردم محو ابرهای نادانی مردم میکرد

ودر فراسوی پنجره اسارتم

خدای دانایی را قربانی میکرد

و دچار بی حرمتی مردم خود میگردید

...

هر روز از لانه بلند کلاغ

امید رهایی فوران میکرد

و به میان زمین سگان درنده در پای زندان میرخت

وسخت تکه تکه می شد

اما زمان روزی گذشت و

لعنتی های زمان زود بر خاک گرفتار شدند

جان بدادند واسیر خس و خاشاک شدند

اینچنین بود که اوار بریخت

نه از ان دیوار بلند خواهش

بلکه از نفرت مردان اسیر خاک بریخت

                                               ضربان تاریک.اتن.یونان 1390

                                                 تابستان                                                                                  

بدون عنوان

گاهی دلم برای گذشته ها تنگ میشود

برای سادگی هایمان
برای حمام هایی که جن داشت و
برای دیوهایی که از ترس انها سر به زیر کرسیهای شب های زمستان میکردیم
خلاصه دلم برای ان دوستیها تنگ شده که در سراشیب تمدنی بیهوده

به دریاچه رویاهای به ثمر نرسیده میریزد

                                                     ضربان تاریک