ضربان تاریک
شعرها و داستانهای من
ضربان تاریک
شعرها و داستانهای مندرباره من
شاعر- نویسنده- نقاش آشوبهای انتزاعی و حقیقی زندگی آدمی
ادامه...
آرزویت زین زندگانی در چیست؟
پرسید :
آرزویت زین زندگانی در چیست؟
گفتم
همه چیز - خیر و نیکویی
همه چیز دور ز آه افسوس
سوزان ز یزش - روان درونم
بر زانوی صنم افتادم
صنمی بود مزین - دگر سوی نما
من فقط - لحظه شور
گویی -پشت اندیشه چشمان خودم افتادم!
من فقط فهمیدم !
او دگر هیچ نگفت
گفتم ز درون
برون به پاسخ افتاد !
من تو را می خوانم
رقص شادانه ی تخم گیلاس
در هبوطی به زیبایی رستن در خاک
من تو را می خوانم !
********************************
ضربان تاریک - دوازدهم مرداد 1400
مکاشفه ای بر سوالی که دوست عزیزی پرسیده بود
و این پاسخ جاری شد!.
کوره
افتاده ام در کوره ای
مینوشم از آن جرعه ای
جامی که در آن مینهند
زهر هلاهل میدمند
رسوای گیتی شده ام
گر جام شهد نوشین -نیزدرکشم
گویند- پرز شهوت -قدحی -رنگین به ننگین شده ام
قدحی پر ز دعاهای انگین نیاز
عمر ما خرج رسوایی
یک عالم عظما زمردم شده است
خواب بیا
گور
گشا
که تب هویدا شده است
من پشت این جنگل تاریک یقین
منتظر هیچ شدم
جز (خود)م راه نبرد
مست نوشیدن با آن( خود) دل انگیز شدم
من و او برلبه ی پوسیده آن کنده افتاده درخت
مست و دیوانه شدیم
شور شدیم
نور شدیم
بر تن هم تابیدیم
ناگهان در مستی خود بر سینه هم کوبیدیم
مست بودیم و ز خودبیگانه
راه نبرد
آن وصال هپروت
باده ی شهوت بشکست
شهرت خود بدریدم
باز هم (خود) را دیدیم
و فهمیدیم
هیچ
درآن لحظه مشئوم
هویدا شده است
شیدایی و مستانه سیاه
آن نهان
از من شیدا دل خوش بین -برون فکنده - شده است
بعد از آن روزخمار
او (خود) در بی خبری
خود را دوخت
پشت آن جنگل تاریک سیاه
بارها و بارها - انتظارم یخ زد
که چه شد
آن شوق مستی و دیوانه به راه
چه شدآن راه خلوص؟
هیچ مشد؟
پشت آن جنگل تاریک سیاه !
من خراب و تنهایی و هیچ
چو ویران شدگان
جمع شدیم!
همه با هم دگر باره هزار پیک شدیم!
فارق از ترک خوردگی
جام و قدح
که بودند لب به لب اشک
تشنگانی بودیم
مست نوشیدن یک جرعه ی رشک
ز سر تنهایی آن خرابات لب تشنه مشت!
درخشان لبشان- بر هم کوبیدیم!
مست شدیم
نیست شدیم
هست شدیم
و پیاپی
پیاله پی آن رفته ز خود
بر تن شیشه ای جامها - کوبیدیم
مست مست نوشیدیم
شادانه ولی پر ز افسوس - ا ز آن روی که رفت
باز هم نوشیدیم
با سکرات پی آن سیاهی نیست شدن
هیهات !-بد گون- نوشیدیم!.
*************************************************************************************
ضربان تاریک - دوشنبه - یازدهم مرداد - 1400
رواق
میخانه جلیلی
رواقی تا مهرابه صنم داشت
در حیرت و نوایش !
با دست و انگشت نشانه
گفتم: رواق مستی !
گفتا بگو ز عوجش !
گفتم فرا ز عوج است !
که بر زبان نشاید
گفتا اگر به مستی است
زآن روی - من بنوشم
کز سکر بی بدیلش
تا آن رواق مستی
جز بوسه ای به طاقش
فصلی دگر نماند !
گفتم که یاوه گویی !
گفتا به شور مستی
ایمان بس نباشد !
طاقش چنان رفیع است
آنکه بر زمین است
هرگز در اوج رواقش
آن حس بوسه ها را
با چشمها نبیند!
آنکه زمینی است و گامش بر خاک تاریک !
جز مستانی پریشان !
کز آن صنم به عشقش تا سوی اوج تاجش
تن بالا می کشانند
چیز دگر نبیند !
اما اساس هستی
آن حال بی مثال است
رفتن تا اوج آن رواقی که بوسه ای به اوجش
احساسی راستین و بی کران است !.
*****************************
ضربان تاریک (رامبد.ع.ف)
یازدهم اردیبهشت هزار و چهارصد
*******************************
توضیحات
مهراب: وابسته به آیین مهر - محراب
رواق: راهروی ستون دار که بر آن طاق زده باشند .
عوج: عوج بن عنق -یکی از غولهای اساطیری که سرش در ابرها و پایش در دریاها بودو در زمان توفان نوح - آب تا کمرش بوده است. به روایتی در خانه آدم زاده شده بود . کلمه اوج بر گرفته از همان عوج است .