دریچه هفتم

ای تو که هر دم نوک تیز شمشیر یقینت سوی ماست

راه را می بینی ؟

که میپیچد بر صخره های نوک تیز جهالت و تعصب

و میرسد بر قتلگاه کودکان خردسال

                                       و زنان جنین رها کرده از ترس دیوان دیندار

ای پاسدار طریقت

راه را می بینی ؟

که می رود و میپیچد بر پیکره غول اسای مشکلات و جنایات

و میرسد به قله ذلت و اعدام

راه را می بینی ؟

که می گذرد از بسترهای سیاه اعتیاد و دشتهای افکار نامعلوم دهشتناک

و میرود به انتهای دریایی به گل نشسته

و میرسد به اجساد غرق شدگان در لجنزارهای سیاه

راه را می بینی و میروی به راه  ؟

راه را می بینی که می گذرد از تجربه های دایره وار ضربان تاریک اعمال گذشتگان 

و انتهایش پشیمانیست

و تن فروشی و اسارت زنان قوم مان

در بستر مناسکی که عاشقانه بر ان دل باخته ای

و پرده کاذب نقاشی شده ایست از امیدها و نعمتها در پسای کره چشمانت 

                                                                       ضربان تاریک

                                                                      زمستان 1393

دریچه ششم

به شراره های اسمانی دل بسته ایم

گرچه ز اسمان بلا می بارند

ولی امیدواریم

پرواز کنان

بگذرند از فراز سرما 

فرود ایند بر سوی دگر

                                جایی دگر

 بر فرق سر کسی دور ز افاق اندیشه ما

 ما اهی اسوده ز بر کشیم

        و بیندیشیم که جانمان ز سر سر راز ونیاز

                                                           ز عرش

اجابت شده است 

در انگاه که ما خوشبختیم

                  ان مصیبت

                  قضا و قدر بود که همسایه ما را می کشت

****

اوراد می خوانیم

و بلا می اید

چه اسان و سبک مغز انگاشته ایم اشوب جهان را

تیرهای بلا بی هدف سوی زمین می ایند

سوی سینه های لختی

که به جنگ افزار دفاع و توهم متوسل شده است

چه خوشحال در نور شهابی ثاقب

                           که سوی بسترمان می اید

می نگاریم کتاب اخلاق 

چه بیهوده نگرانیم که شاید روزی

 زبانم لال

مرگ بر در خانه ما نیز بخواباند شترش را 

هر دم

 ضربان تاریک 2.18.2015

باغ من

باغ من سوی همه باریک چشمان می رود

سوی ان مدهوش بیداران در شب مهتاب می خزد

چشمها را روی رویا های زیبا بستن از مستی نیست 

زین روزهای سخت و ناسپاس و نا بخشودنی است

باع من جان کلام عشرت است

بعد از ان غمهای سنگین شکست

باغ من هر روز سینه چاک تابش خورشید و ابر

 باغ من احساس می کند در درونش ریشه های باد را

خواب در میان بازی گلهای زنگوله به ساق

همچو قیلوله است بعد از مستی شراب سنگین و ناب 

باغ من سوی معنای سکوت و زیبای است      

باغ من جان کلام روزهای خاموش زندگی

درختانش به فصلی می نشینند سوی بار

سوی سبزی و سپس در فصل خواب

ناز پر چین و شکن هم از ان رقص اب

باغ من سوی همه باریک چشمان می رود

سوی ان رویاهایی بدیع نیکو می رود

***************************

ضربان تاریک - 18.8.1393