غافل از او که رسیده بر ما ...

هیچ انگاشته شدن قدمت را

بر مرز زمین

بادا

تا که صد ساله شویم

در گور نشدنمان را

بادا

تا در خوش خوشان خیالاتمان

اواره شویم

ما مریضیم

به حسن نظر مردم ان شهر شلوغ

یکباره بما گفتند

منبر سوخته

ما بیچاره شدیم

سخن از بطن هر کس و ناکس می آمد خوش بود

اما ما

پیر و خسته

دست بسته

بالا و بالاتر نرویم

شهره شهر لب خود ورچید

اخم کرد

 دست بر گونه ما زد

 سرخی لبهایش

چشمهایمان را

کور کورانه

نوازش میکرد

اما غافل از ما

آن گاه که او میرقصید

طناب مرگ اویزان بود

پایمان لغزیده

در کاسه ی خونین چشمانی

که نوازش میدید

....................................

ضربان تاریک (رامبد.ع.ف)

9.8.2016

مودرای زمین

پیله ی دردهای مادر شکافته است

 شفیره ی بدبختی

هزاران بار

                ا ز انسداد هوسهایش

                                           رخساره در هم کشیده است

در دستان کوچک تصوراتش

خواب افسون شده ی سگی تنها

در خیابانهای مرتد

چو مرده ای ورم کرده

بر دستان تیز چنگال سرافی ها

پوسته پوسته

                شکم درانیده است

خلقتی افول کرده از بردباری به قساوت

زبانی خونین بر امده از حلقومی تنگ

فلسفه اش را میفشارد

با استخوانی گیر کرده در فریاد

گاه بی زمانی از زمان

                          برایش  برون دمیده است

و دویست فرشته  سقط شده ی

                                                خونین از اسمان

در عاقبتش

برغشاء تفکرات  زمین سکنا گزیده اند

*********************************

ضربان تاریک (رامبد . ع.ف) -9.7.2016